Onze teams Tessa

Ass Therapie met behulp van hond en paard

Hierbij mijn stukje over Tessa:

Wij waren helemaal geen hondenliefhebbers, maar meer kattenliefhebbers. Ik vond een hond lastig en veel werk. Bovendien moet je een hond ook uitlaten als het regent, was mijn argument om geen hond te willen. Daarnaast, was ik eigenlijk bang voor honden. En we hadden het al druk zat, met een zoon met ASS en bijkomende gedragsproblemen. Bram begon aan zijn puberteit en dat was lastig. Net als iedere puber wilde hij dingen zelfstandig ondernemen, maar hij had de continue begeleiding van een volwassene (lees: zijn moeder) nodig, om hem door de wereld heen te loodsen. Dit was natuurlijk enorm frustrerend voor hem. En voor ons, want zijn frustraties zette hij natuurlijk om in ongewenst gedrag. Ik dacht: ik moet eigenlijk iets hebben, dat mij kan vervangen. Waarmee hij wel zelfstandig de deur uit kan en dat hem helpt om dit aan te kunnen. En zo kwam langzaam de gedachte aan een hulphond. Ook Bram zelf was aan het nadenken en kwam tegelijkertijd met hetzelfde idee: “mam, kan ik geen hulphond krijgen”. Ik ging op onderzoek uit en kwam terecht in de wereld van de assistentiehonden. En via allerlei sites, fora en facebookpagina’s, kwamen we bij Ingrid Vrakking uit. We hebben er lang over nagedacht of we dit wel zagen zitten. Het is niet niets een assistentiehond. Het is geen huishond, die zo nu en dan eens thuis kan blijven. Een assistentiehond is er altijd, of je nu thuis bent, boodschappen doet, uit eten gaat of op vakantie, de hond is er altijd bij. En voor ons, niet hondenliefhebbers, was dit iets om over na te denken. Want een dier (maakt niet uit wat voor dier), neem je voor het leven, dus geen gemakkelijke beslissing. Ik zocht contact met andere ouders, die een assistentiehond voor hun kind hadden en kreeg hartverwarmende reacties terug. Zij vertelden dingen, waar wij niet van durfden te dromen. Over kinderen die opeens zelfstandig allerlei dingen konden, die minder last hadden van tics, die beter aanspreekbaar waren, die minder last van agressie hadden en vooral, die veel en veel gelukkiger waren door de onvoorwaardelijke liefde van hun hond. Ik werd er een beetje jaloers van, dat wilde ik ook wel voor mijn zoon. Mijn man en ik besloten te gaan informeren of we in aanmerking konden komen. We zeiden tegen elkaar: Als maar 25% van de verhalen van deze ouders waar is en voor onze Bram geldt, is het de moeite al waard. En in het ergste geval wordt het niets en hebben we een hond. 

Zo gebeurde dat ik informatie aanvroeg bij Ingrid Vrakking en wij een informatieavond bezochten. Die informatieavond was al een ding op zich. Nadat we onze auto geparkeerd hadden en we het gebouw wilden betreden, moest ik eerst langs een hele grote Koningspoedel, die vrij losliep. Ik pakte mijn man stevig bij de arm en deed mijn best om niet trillend als een rietje langs de hond te gaan. Binnen werden we begroet door nog 2 Koningspoedels in een bench, die ons luid blaffend welkom heetten. Het zweet brak me uit. Tijdens de informatieavond kregen alle bezoekers uitgebreid uitleg over de honden en wat ze kunnen. Daarnaast werden er ook diverse Doodles getoond. En wat waren het een lieve aaibare honden! Ik was er opeens niet meer bang voor. Na deze geslaagde avond, besloten mijn man en ik om alles op alles te zetten om Bram ook een assistentiehond te geven. 

We schreven ons in en binnen een dag had in Ingrid aan de telefoon. We hadden zo’n fijn gesprek. Later kwamen we op intakegesprek met het hele gezin. Ingrid nam uitgebreid de tijd om ons te leren kennen. En na dit gesprek zei ze ons, dat er net een nestje F1b pubs was geboren. Dat wilden we ook graag, want Bram is allergisch voor van alles en nog wat. Weliswaar niet voor honden (maar wel voor katten bijvoorbeeld), maar we wilden het risico niet lopen dat hij straks een allergie voor zijn eigen hond ging ontwikkelen.  Als er een geschikt hondje tussen zou zitten, zou die voor Bram zijn.  

De weken die volgden kregen we allemaal mailtjes met foto’s van de schattige pubs en hun ontwikkelingen. Ook werden we uitgenodigd om mee te komen helpen met de socialisatie van de pubs. Maar het was zomervakantie en wij waren in het buitenland, maar ondanks die afstand genoten we van deze spannende tijd, mede dankzij de stroom aan informatie die we bijna dagelijks per mail ontvingen over de pubs.  Het nestje had 7 reutjes en 1 teefje. En Bram en wij zijn 4 weken bezig geweest om een goede naam te verzinnen voor zijn toekomstige hond. Jongensnamen natuurlijk, want bij een kans van 1 op 7 gingen we uit van een reutje. De hond zou Rex gaan heten. Op de laatste dag van onze vakantie (en toevallig was dat ook Bram zijn verjaardag), kregen we een mailtje met een foto van een aller schattigst witte puppy. Gefeliciteerd, stond erboven, dit is jullie hondje. En je raad het al, wij hadden het Teefje toegewezen gekregen. Ik riep Bram en vertelde hem dat hij een vriendinnetje voor zijn verjaardag had gekregen en dat hij maar snel een nieuwe naam moest bedenken. Bram kreeg tranen in zijn ogen van geluk, toen hij de foto bekeek van zijn hondje. De hele reis terug naar Nederland was hij druk met het verzinnen van de mooiste naam voor zijn hondje. En uiteindelijk werd het Tessa.  

Terug in Nederland begon voor Bram ook direct de begeleiding op het trainingscentrum. Hij werd voorbereid op wat je in huis moet hebben om een hond te verzorgen en dit werd onder begeleiding gekocht. Hij leerde over gedrag van een hond en over roedeldieren. En tevens leerde hij over de verzorging van een hond. Dus toen Tessa eindelijk mee naar huis mocht, was Bram (en wij met hem), meer dan goed voorbereid.  

En dat was de start van een ongekende gedragsverandering bij Bram, de start van onvoorwaardelijke liefde en de start van het opleidingstraject van Bram en Tessa. Bram nam zijn verantwoordelijkheden zeer serieus. Nooit heb ik ruzie met hem hoeven maken over uitlaten, voeren of andere dingen die goed waren voor Tessa. 1,5 Jaar lang reden we 2 x per week naar de training en begeleiding en trainden we thuis verder. Gedurende deze 1,5 jaar groeide niet alleen de band tussen Bram en Tessa, we kregen alles waarvan we nooit hadden durven dromen. Door Tessa kan Bram nu allerlei dingen zelfstandig, hij winkelt zonder een volwassene, bezoekt een schaakclub, bezoekt zijn voetbalclub, gaat zelfstandig naar school. En zijn agressie is nagenoeg verdwenen, zijn tics ook, hij blaakt van zelfvertrouwen en het allerbelangrijkste: hij is gelukkig. Hij is een team met Tessa, waarmee hij de hele wereld aankan en waardoor zijn toekomst opeens voor perspectief zit.

Door de intensieve begeleiding van het trainingscentrum, door de inzet van Bram en door de liefde van Tessa, zien wij de toekomst van Bram en Tessa zonnig in.

En wij? Wij zijn om. Ik ben niet bang meer voor honden en weet nu al, dat ik nooit meer zonder hond wil. Als Bram straks het huis uit gaat en Tessa gaat met hem mee, dan komt er zeker een nieuwe hond.

Groetjes; Jasna